"Czerwone wilczątko" Amélie Fléchais

Lubię sięgać po literaturę dziecięcą. Jest ona dla mnie zdecydowanie większą niewiadomą niż ta dla dorosłych. Po tej drugiej najczęściej wiem czego się spodziewać, z książkami dla dzieci nie zawsze tak jest. Oprawa graficzna, jakość wydania i treść, która jest dla mnie niespodzianką. Za każdym razem jestem pod ogromnym wrażeniem, że na kilku stronach można rozpisać wszystko to, co najważniejsze. Nie potrzeba wielu słów, aby dostrzec dobro i zło.

Myli się ten, kto sądzi, że literatura dla dzieci jest tylko i wyłącznie dla najmłodszych. Niekiedy treść tam zawarta lepiej przemówi do osoby dojrzałej i świadomej, która doceni kunszt i zrozumie przekaz. Dlatego tak ważne jest, aby nie rezygnować ze wspólnych, rodzinnych chwil z literaturą. Warto czasami odpuścić domowe obowiązki na chwilę rozmowy.

Czerwone wilczątko Amélie Fléchais

Inspiracji Czerwonym Kapturkiem jest mnóstwo, ale zabieg Amélie Fléchais jest czymś zupełnie innym. Ta świeżość w ujęciu klasycznej baśni sprawiła, że z ciekawością sięgnęłam po Czerwone wilczątko. 

Zamiast dziewczynki jest wilczątko w czerwonej pelerynie, które niesie babci pięknego zająca, upolowanego przez mamę wilczycę. Wilczątko ma pamiętać tylko, aby nie wchodzić do lasu martwych drzew, gdzie mieszka myśliwy i jego córka.

Fléchais, opierając się na wersji baśni Charlesa Perraulta, nadaje rys niepokorności małej bohaterce, która najpierw zjada niesiony posiłek dla staruszki, a potem ulega magii otoczenia i udaje się w podróż z napotkaną śliczną dziewczynką. 

Amélie Fléchais stworzyła opowieść pełną przewrotności, która nie kończy się wyłącznie na odwróceniu ról i umiejscowienia wilka w roli głównej bohaterki. Wilczątko jawi się jako urocze stworzenie, które naiwnie kroczy po ciemnym, tajemniczym lesie, nieświadome zła czyhającego tuż obok. Tym upiorem, którego musi się wystrzegać jest  człowiek. Ten zabieg jest dość ryzykownym posunięciem. Przecież od dawien dawna to wilk był przedstawiany jako potwór z ostrymi kłami, przebiegły, polujący na małe dzieci. 

Fléchais przedstawia to nieco inaczej. Serwuje czytelnikowi dwie wersje - ludzką i wilczą, podaną w nietypowej formie zasłyszanej pieśni. Każda z nich pozwala na dowolność interpretacji, nadając znanemu motywowi zupełnie nowe znaczenie. Baśń nie kończy się tak, jak można byłoby się spodziewać. Jest morał, który choć ukryty między wierszami, to jednak dla mnie był wystarczająco wymowny.

Przesłaniem Czerwonego wilczątka Amélie Fléchais jest nie tylko przykaz, aby słuchać dorosłych. Ja odczytałam ją przede wszystkim jako przestrogę przed tym, z jaką łatwością przenosimy swoje uprzedzenia, głęboką nietolerancję i pielęgnowaną nienawiść na niewinnych i ufnych małych ludzi. Scena, w której uradowana dziewczynka pokazuje swoje trofeum ojcu jest tak sugestywna, że nie trzeba zbyt wiele słów. 

Fléchais wyraźnie zaznacza: nie pogłębiajmy podziałów. Nie pozwólmy, aby kipiąca w nas, dorosłych złość i agresja przelewała się na nasze dzieci.

Czerwone wilczątko to jednak nie tylko wartościowa treść. Całość dopełniają przepiękne ilustracje autorstwa Fléchais. Grafiki, choć wypełnione niesamowitymi barwami, są również nieco mroczne. To nie jest szata, która zdobi popularne książeczki dla dzieci. Darmo w niej szukać infantylności, ilustracje jednocześnie urzekają oraz wprowadzają nastrój niepokoju i zwiastują zbliżający się dramatu. 


Treść, która zaskakuje dosadnością przekazu. 
Ilustracje, które czarują kolorem i artyzmem. 
Staranność wydania, które zasługuje na najwyższą ocenę. 

Według mnie Czerwone wilczątko Amélie Fléchais to nie jest bajka dla małych dzieci. Raczej lektura dla wrażliwego, ale także dojrzałego i świadomego czytelnika, który doceni kunszt tej pozycji. To prawdziwy majstersztyk.

Dane techniczne

Czerwone wilczątko Amélie Fléchais
Wydawnictwo: Kultura Gniewu
Oprawa: twarda
ISBN 978-83-64858-57-4